Het is augustus 2011, mijn ouders zijn verhuisd naar een seniorenflat. Een veelzeggende stap, als je het mij vraagt. Daarmee geven zij toch aan dat ze ouder worden en alles niet meer vanzelf gaat. Vermoedelijk denkt mijn bijna zeventigjarige vader er net zo over, al zal hij het niet met zoveel woorden zeggen. Het oude huis is nog niet opgeleverd aan de nieuwe bewoners. Elke dag gaat hij er nog even heen en rommelt in zijn schuur. Wat zal hij meenemen? Is er wel plaats genoeg in de kleine berging van zijn nieuwe woning?
Elk gereedschap heeft zijn eigen verhaal
Vanaf zijn zeventiende werkte mijn vader als timmerman. Hij heeft een verzameling gereedschap waar een professional jaloers op is. Voor elk klusje heeft hij wel een tangetje, pomp of hamer. En voor het grover geschut zijn er de machines. Geen klus geklaard zonder het advies van pa of iets wat hij toevallig nog in de schuur had liggen.
Vertwijfeld zie ik hem kratjes sorteren. Wat de ene dag nog bij de stapel ‘mee’ ligt, gaat de volgende dag weg. Hij klaagt niet, hij zucht niet. Maar ik stel me voor hoe hij telkens als hij in zijn nieuwe berging staat, met spijt moet constateren wat er allemaal niet mee kan. Elk gereedschap heeft wel een verhaal. Soms zit er een verbouwing aan vast, soms een hele levensfase.
Wanneer taal verdwijnt
De jaren na de verhuizing blijft het gereedschap ongebruikt in de berging liggen. In 2014 krijgt hij een groot herseninfarct dat al snel gevolgd wordt door de diagnose ‘vasculaire dementie’. Bezorgd vraag ik mij af hoe ik in contact blijf met deze, toch al zwijgzame man, zeker nu hij steeds minder kan met taal. Ik zoek op internet en zie filmpjes van miMakkers. Zij inspireren me. Ik begin te begrijpen en te ervaren dat het genoeg is om er ‘gewoon te zijn’; het is zelfs een opluchting om geen gesprek te hoeven voeren. Net op tijd begin ik mijn verwachtingen los te laten en krijg ik beter contact met mijn vader dan ik sinds jaren heb gehad.
Laatste klus
Veel te snel moeten we definitief afscheid nemen en sta ik met mijn moeder en zus voor de klus om nog één keer zijn gereedschap uit te zoeken. We aanschouwen een vreemde verzameling: veel van hetzelfde maar cruciale stukken ontbreken. Achteraf begrijpen wij wel waarom.
Kort daarna word ik aangenomen bij de opleiding van Stichting miMakkus. Nog voor het jaar verstreken is, zet ik mijn eerste passen als zelfstandig miMakker. Ik kan het wel uitschreeuwen: “Loop niet voorbij aan mensen met dementie, zij kunnen en willen nog steeds contact ervaren”. Daarom schrijf ik verhalen over mijn ontmoetingen als miMakker Nantje. Ik hoop anderen te inspireren in hun zoektocht naar contact met mensen die door ziekte of beperking zelf nog moeilijk contact maken. Want oprechte aandacht, écht contact, heeft ieder mens nodig.