Het is de derde keer dat miMakker Nantje een bezoek brengt aan Rosita en haar mede-bewoners op de gesloten afdeling van het verpleeghuis. De eerste keer dwaalde Rosita door de gangen met een grote frons op haar gezicht. Haar ogen zeiden dat ze niet begreep waar ze was en wie al die mensen om haar heen waren. Als Rosita al iets zei, was het in het Spaans.
Nantje dwaalde met Rosita mee en pakte een kleurige sjaal uit haar koffer. Rosita liet de sjaal door haar handen glijden, ‘Bonita’ zei ze. ‘Bonita, si’, herhaalde Nantje. Blij verrast keek Rosita Nantje aan.
Niet verstaan, wel begrijpen
De volgende keer begroette Nantje haar met ‘Hola’, Spaans voor hallo en Rosita week die dag niet meer van haar zijde. ‘Quiero’ zei Rosita, ‘Ik wil’ en dan volgde er iets dat Nantje niet kon verstaan, maar wel begon te begrijpen. Rosita nam haar mee naar de keuken en daar schonk Nantje drinken in. In één teug dronk Rosita het glas leeg. ‘Quiero….’ Zei ze nog een keer en Nantje schonk nog een glas in.
Als verzorgers in gesprek waren, kneep Rosita met haar ogen en keek ze Nantje niet begrijpend aan. Nantje haalde haar schouders op, ook zij begreep er niets van en speelde een Spaanse melodie op haar Spaanse gitaar. Rosita genoot daarvan, totdat er weer iemand de kamer binnenkwam. Dan schoten haar ogen heen en weer door de ruimte, alsof ze koortsachtig nadacht wie dat zou kunnen zijn. En waar ze in hemelsnaam was beland; in een huis waar niemand haar taal sprak en waar ze af en toe de zon kon zien vanachter een raam, maar vaker nog de regen.
Bonita
Nu tijdens het derde bezoek zit Rosita aan tafel, terwijl Nantje met een meneer muziek maakt. Geen frons, geen toegeknepen ogen, maar een ontspannen gezicht. Ze volgt alles wat Nantje doet. Af en toe kijkt Nantje haar aan en lacht, er is een lijntje tussen die twee.
Dan staat Rosita op, loopt naar Nantje en zegt ‘Bonita’, terwijl ze haar jurk van top tot teen bekijkt. Nantje zwiert met de rok en Rosita voelt aan de strik. ‘Bonita’ zegt ze nog een keer met een glimlach op haar gezicht en loopt dan door langs het personeel dat gespannen toekijkt. ‘Mooi hè’ zegt een verzorgster die ook graag contact wil maken met Rosita. Rosita kijkt haar niet begrijpend aan. ‘Mooi’ de verzorgster wijst naar Nantje. Rosita knijpt haar ogen nog fijner en kijkt zoekend om haar heen. Dan zegt Nantje tegen de verzorgster: ‘Bonita’. De verzorgster pakt de hint op en zegt nu ook ‘Bonita’ in plaats van ‘Mooi’. Een grote glimlach verschijnt op Rosita’s gezicht. De verzorgster is verbaasd ‘Dit is de eerste keer dat ik haar zie lachen’, zegt ze ontroerd.
Nantje glimlacht ook, misschien is het wel de eerste keer dat Rosita zich begrepen voelt.